Feyenoord

Waar zit ik hemelsnaam naar te kijken? Ik dacht het gisteren echt toen ik mijn favoriete voetbalclub zag aanmodderen tegen een D-elftal van Red Bull Salzburg, op het moment van schrijven de nummer 5 van de Oostenrijkse competitie.

Ik zag een inspiratieloos, futloos, ideeëloos team dat zonder enig vertrouwen trachtte de Oostenrijkse muur te doorbreken. Tegelijkertijd zag ik een coach nogal verward naar zijn team staren en het gevoel van onwetendheid bekroop mij. De Deense coach is ongetwijfeld aan aardige man, maar op basis van wat zijn team laat zien kunnen we niet anders concluderen dat het hem ontbeert aan tactisch vernuft. Het lijkt er sterk op dat spelers hem niet serieus nemen. Een goedzak, dat wel. Met wie er ongetwijfeld prettig gesproken kan worden en die niet te beroerd is om je te helpen met het in elkaar zetten van je pas aangeschafte Kallax kast. En natuurlijk, het ligt niet alleen aan de trainer. De man heeft te maken met een middelmaat aan spelers, een gebrek aan kwaliteit en creativiteit en een waslijst aan blessures. Maar zelfs dan zou de hand van een trainer herkend moeten worden aan de speelstijl van een team. Met aanvallende patronen of verdedigende arbeid. Als we kijken naar het Heerenveen van Robin van Persie dan zien we daar patronen terug. Natuurlijk verliezen ze vaak, maar niemand kan zeggen dat spelers niet weten wat ze moeten doen. Hetzelfde geldt voor het Fortuna Sittard van Danny Buijs en het Go Ahead Eagles van Paul Simonis. Bij al deze teams zie je de hand van de trainer terug. En zeg nou eerlijk: dat zijn allemaal mindere spelers dan de spelers die gisteren op het veld stonden bij Feyenoord.

Het vertrouwen in een goede afloop van dit seizoen ebt langzaam maar zeker weg. Er is geen enkel touw aan vast te knopen. Zondag wacht Almere City. Dat wordt weer ouderwets billenknijpen. We zijn weer terug bij af.

Feyenoord voor altijd.