Het begint al vroeg in de ochtend. De buurman die overdreven vrolijk naar me zwaait als ik volgepakt richting de auto slenter voor alweer een rit in dezelfde auto, naar dezelfde werkplek, in hetzelfde kantoor alwaar dezelfde collega’s je heel enthousiast begroeten bij het binnenkomen. Of vragen hoe je weekend was. Of om te vertellen hoe leuk hun weekend wel niet was. En o ja, wil je ook een een bakkie? Om dan maar in mijn best mogelijke gezichtsuitdrukking te vertellen dat ik eigenlijk net wakker ben, ik een verschrikkelijke nachtrust heb gehad en dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om hier te zijn, maar of zij mij kunnen uitleggen hoe ik anders al die boodschappen moet betalen? Hoewel ik net geïnstalleerd ben en welgeteld acht seconden geleden mijn wachtwoord heb ingetypt, weerhoudt dat mijn collega van beneden (die ene waaraan eigenlijk het hele kantoor een ongelooflijke hekel heeft) er niet van om met een harde ‘maawge’ binnen te stormen en te vragen of ‘wij alles onder contróóóle hebben?’. Het is weer maandag. #zinin