Dagelijkse dingen

VISSEN Tijdens mijn dagelijkse pauze-ronde zag ik er weer één zitten aan de waterkant: een pleziervisser. En hoe meer stappen ik zette hoe meer ik me ging ergeren. Waarom mishandelen we dieren voor ons eigen plezier? Ik kan en wil het gewoon niet begrijpen. Wat nou als we het omdraaien? We flikkeren de pleziervissers in het water, hangen wat lekkers aan een flinke haak en gooien het haakje in het water. We zetten een tent op, nemen een pilsje en wachten tot de flinke vis de haak volledig door zijn wang heen heeft gehaald. We trekken hard aan de hengel, want de 90kg wegende vis stribbelt behoorlijk tegen. De vis heeft pijn, maar dat boeit ons niet. We trekken nog wat harder tot de vis totaal buiten adem op de waterkant terecht is gekomen. We halen de haak uit de wang. De vis hapt naar adem, maar ook dat boeit ons niet. We tillen de vis op en gaan gehurkt zitten. Een voorbijganger maakt een foto met onze eigen telefoon. Op Instagram plaatsen we de foto, waarop de karper te zien is met mo...

HAAST Links en rechts raast het verkeer voorbij. De één met het gezicht naar beneden gebogen en de ander met de armen in de lucht geheven. De vrouw luid toeterend achter mij, waarbij ik nog net een glimp ontving van een zilverkleurig make-up doosje in haar rechterhand, is een zogenoemde bumberklever. Ik krijg op deze zonnige dinsdagochtend wederom een bevestiging van de drukte waarin wij ons bevinden. Het leven raast als een Florida-storm aan ons voorbij. Op tijd op kantoor verschijnen, rennen want anders missen we de bus, targets die gehaald moeten worden, meetings die we absoluut niet kunnen missen en ga zo maar door. Mijn gedachten dwalen af naar een jaar of drie geleden, toen we massaal thuis werkten en er overdag geen mens op de snelweg te zien was. Waar was de haast toen? Waar was de stress? Shit nu rijd ik alweer 95 km per uur.. ORANJE O ja! Toen was er ook nog het Nederlands elftal. Zij verloren gisterenavond met 1-0 van Duitsland, toch een grootmacht binnen de sport voetbal. ...

  Het begint al vroeg in de ochtend. De buurman die overdreven vrolijk naar me zwaait als ik volgepakt richting de auto slenter voor alweer een rit in dezelfde auto, naar dezelfde werkplek, in hetzelfde kantoor alwaar dezelfde collega’s je heel enthousiast begroeten bij het binnenkomen. Of vragen hoe je weekend was. Of om te vertellen hoe leuk hun weekend wel niet was. En o ja, wil je ook een een bakkie? Om dan maar in mijn best mogelijke gezichtsuitdrukking te vertellen dat ik eigenlijk net wakker ben, ik een verschrikkelijke nachtrust heb gehad en dat ik eigenlijk helemaal geen zin heb om hier te zijn, maar of zij mij kunnen uitleggen hoe ik anders al die boodschappen moet betalen? Hoewel ik net geïnstalleerd ben en welgeteld acht seconden geleden mijn wachtwoord heb ingetypt, weerhoudt dat mijn collega van beneden (die ene waaraan eigenlijk het hele kantoor een ongelooflijke hekel heeft) er niet van om met een harde ‘maawge’ binnen te stormen en te vragen of ‘wij alles onder con...